De rassenstrijd, de clash tussen verschillende culturen, blijkt zich binnen het openbaar vervoer af te spelen. De streekbus, waarin blanke Nederlanders naar een blanke baas worden vervoerd om daar blank werk te doen. Ik hoef u niets te vertellen. Deze krant wordt voornamelijk gelezen in bussen en treinen. Onze bussen en treinen. U klemt hem nu in uw blanke vuistjes, doodsbang voor Arabische invloeden.
In Libië en Japan hebben ze het moeilijk, maar het is natuurlijk niets vergeleken met het drama in Amersfoort. Daar werd in bus 3 regelmatig Arabische muziek gedraaid. In een van onze bussen. Muziek zonder een doordenderende vierkwartsmaat. Dat mag nu niet meer van Connexxion. Ze hebben een beetje spijt van hun naam, Connexxion. Achteraf is die misschien ook wel iets te buitenlands. Ze hadden liever Boerrrenxxxool, Spexxlapje of Balletje In Eigen Juxx geheten.
Het echte gezonde volksgevoel vind je in de bus. Vlak na de Provinciale Statenverkiezingen werd in een nationaal debat gediscussieerd over hoofddoekjes in Noord-Hollandse bussen. Dat is niet nieuw. In de Verenigde Staten werd de stadsbus 56 jaar geleden ook ingezet om de blanke macht te onderstrepen. Tot Rosa Parks daar schijt aan had.
De bus, oer-Hollands symbool van het Nederlandse kleindenken. De streekbus waarin blanke mensen zonder hoofddoek van Kerkplein naar Kerkplein rijden. Waar dronken Hollandse blanken in het weekend vanuit Schuitersvaart richting de grote stad trekken omdat het hunkerend onderlichaam dat wil. De Hollandse bus, waarin je mag lullen over je likdoorn, je kleinkinderen, je overleden man, opgehangen yoghurt in een theedoek, de tuin van de buren, de auto van de buren, uitgezaagde ganzen, inlegzooltjes, de neukbaarheid van Gooise vrouwen, de voordelen van sudderen, de smaak van nieuwe aardappelen en tien paar witte sokken voor een tientje. Waarin eigenlijk alles mag, behalve Arabische muziek draaien.
Nico Dijkshoorn, dichter/schrijver/muzikant
