Waarom ik in het donker op de Laan van Meerdervoort fietste, weet ik niet. Misschien was ik op weg naar huis na een padvindersbijeenkomst in het Hoofdkwartier in de Zeestraat.
Even voorbij de Laan van Eik en Duinen werd ik getroffen door het geluid van een tram in de verte - een zoevend geluid, anders dan anders, niet het vertrouwde motorgeluid en belgeklingel van lijn 2, met rammelende wagons die dateerden uit begin 1900.
Toen het voertuig dichterbij kwam, remde ik spontaan. Ik kon mijn ogen niet geloven (in een jongensboek zou staan: ' ik kneep in een arm om zeker te weten dat ik niet droomde').
Ik zag een ruimtevaartuig! Een lange gele sigaar, die uit kleine ramen een geheimzinnig licht straalde. Het gleed licht, soepel en snel over de rails en was in een oogwenk voorbij. Het duurde even voor ik verder kon fietsen.
Wat had ik op die avond in 1949 gezien? Vermoedelijk een proefrit van het nieuwste model Haagse tram, een PCC-car. PieCieCie moest je zeggen, want de tram kwam uit Amerika.
Later zag je de nieuwe trams in daglicht bij de halte van lijn 7 en 14 op het Savornin Lomanplein.
Wat een sensatie om daarmee naar Scheveningen te rijden. Een tram zonder balkons en conducteur. Ook nieuw: je stapte aan de voorkant in en je kocht een kaartje bij de bestuurder.
En onderweg viel de vering op, het was of de wagen zacht deinde. (In de krant stonden ingezonden brieven van Hagenaars die klaagden dat ze er misselijk van werden.)
Die PCC-cars hebben tientallen jaren door Den Haag gereden. Ik bleef ze al die tijd even Amerikaans, modern en space-achtig vinden als op die avond, toen voor mij de Nieuwe Tijd aanbrak.
(binnenkort meer)
